İLLE KAYAYI DELEN İNCİR (Ebru Ojen’in Lojman adlı romanına bir bakış) *
Van'a ilk gidişim kötü bir günün akşamüzeriydi. Havaalanına ulaşmamdan birkaç saat sonra Güvenpark patlaması olmuş, bunu Van’da uçaktan inince Edremit Belediyesi adına beni karşılayan Nesin’den duymuştum. Üç dört gün kaldığım şehir gözümde tüterek çevirdim Lojman’ın sayfalarını… "Göllerin içinden göveren deniz olma arzusu. Sessizlik, mütemadiyen büyüyen sessizlik. Derin dağ kraterleri burada! Van Gölü alabildiğine sarı ufka uzanıyor. Her damlasıyla kendi kalmaya direniyor." Gündüz kanat çırpan, gece soda soluyan ördekler için bile gölün tekinsizliği, buza kesmiş göle ve kışa duyulan güvensizlik… "Doğa, iyimser tesadüfleri mümkün kılmasına rağmen, felaketler konusunda ısrarcıdır." Zira manzaralar da güzelliklerini karanlıklara borçlu… Ne güzel başladı diye düşündüm. Tekinsiz doğanın güzellikleri de karanlığa dâhil… Az sonra doğanın ve bölge insanlarının betimlendiği satırlar eşliğinde belirdi lojman: "O gece dünyanın bütün karı sanki köye, hatta köyden epey ...